Sanne Mulder
The counsellor
De raadgever
Een nieuwe typologie voor begrafenisondernemingen
De dood is onvermijdelijk, toch is het een onderwerp dat wordt vermeden. De dood is geen gemakkelijk onderwerp om over te praten. Mensen worden er liever niet mee geconfronteerd, omdat ze niet willen denken aan het einde van hun leven. Dit kan het lastig maken voor mensen die rouwen om steun en comfort te vinden bij de mensen om zich heen.
De wereld wordt steeds meer digitaal. Vrienden en familie hebben steeds minder fysiek contact, wat het moeilijk maakt om over gevoelens te praten en emoties te uiten. Bestaande uitvaartcentrums geven vaak ook niet het comfort en de steun die rouwenden nodig hebben door hun sobere en soms zelfs industriële voorkomen. Dit roept vragen op: welke emoties spelen een rol bij rouwverwerking, wat is het dat mensen nodig hebben in deze situaties om te rouwen en hoe kunnen we dat geven, rekening houdend met verschillende culturen en rituelen?
Nederland is cultureel divers, en toch is er maar één multicultureel uitvaartcentrum. Dit vraagt om een nieuwe aanpak richting uitvaartcentrums voor alle culturen en emoties en rituelen die daar bij komen.
De twee belangrijkste uitgangspunten voor dit ontwerp zijn:
1: Het gebouw als de rouwbegeleider, wat betekent dat de kwaliteiten van de rouwbegeleiding en de rouwbelgeleider worden vertaald naar architectonisch kwaliteiten zoals; ruimtelijke afmetingen, materialen en kleur.
2. De reis, welke is verdeeld in tijd (de rouwtijd, verschillende seizoenen door het haar heen, de uren in een dag) en het proces (beweging door het gebouw, afwisseling van binnen en buiten, materialen van donker naar licht en van ruw naar glad).
Dit resulteert in architectuur die gericht is op de zintuigen met een opeenvolging van ruimtes en ervaringen. Een ontwerp waarin het gebouw de rouwbegeleider is geworden.
Afstudeerdatum: 24 augustus 2021
Afstudeercommissie: Pnina Avidar (mentor), Jo Barnett en Jeanne Tan.
Toegevoegde leden t.b.v. het examen: Wouter Kroeze en Ricky Rijkenberg.