Gabriel Zitman

Denken met de handen. Pleidooi voor de denkende doener

Van jongs af aan heb ik veel getimmerd, gesleuteld en geknutseld. Er is niets dat mij meer voldoening geeft dan het in opperste concentratie dingen uit te vogelen en te laten ontstaan. Eenmaal aan de gang, doen de handen meer dan het eenvoudigweg uitvoeren van wat het hoofd bedenkt. Er ontstaat een complexe wisselwerking tussen beide, de handen leggen zaken bloot die het hoofd niet voor mogelijk hield.

Mijn afstudeerproject is een experiment naar het direct op elkaar laten inwerken van het architectonisch denken en het bouwen, vandaar mijn titel:
Denken met de handen Denken met de handen is een instructie voor mezelf: ik heb mij tot doel gesteld te onderzoeken wat er gebeurt als ik zonder vooropgezet en vastomlijnd plan uitga van en begin met het maken. Een pleidooi voor de denkende doener.

Om erachter te komen wat het starten vanuit het maken in architectonische zin oplevert, ben ik gestart zonder programma van eisen, zonder locatie, zonder idee. In een setting die het midden hield tussen een atelier en een laboratorium begon ik met experimenteren met de plank: een lineair houten element met in mijn geval een verhouding 1:10:250. Dit gegeven element ben ik stap voor stap, als het ware op de tast, gaan onderzoeken: wat als ik met een paar planken een stabiel vlak wil maken? Een paar gebogen planken werden samen een vlak, een aantal van deze vlakken werden een kubus en een kubus van 10 bij 10 bij 10 cm werd een paviljoen van 5 bij 5 bij 5 meter ergens in de polder.

Proces
Het gehele proces van maken, testen en doorontwikkelen heb ik uitgebreid vastgelegd in timelapse video’s. Deze stelden mij in staat te reflecteren op wat er in elke stap gebeurde en hielpen mij de agenda voor de volgende stap te bepalen. Niet elke stap bleek overigens een stap in de goede richting, maar ook de minder vruchtbare zijwegen hebben uiteindelijk hun bijdrage geleverd aan het stadium waarin mijn experiment zich nu bevindt.

De laatste weken van mijn afstudeerproject heb gewijd aan de – in dit kader – laatste stap in mijn experiment, het bouwen van een prieel op de binnenplaats van de academie. Dit bouwwerk representeert de stand van zaken op dit moment in mijn onderzoek naar wat je met een plank kunt doen. Het is een prototype, geen eindwerkstuk.