Met grote verslagenheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden van Boukje Bügel-Gabreëls op 9 mei jongstleden. Boukje studeerde Architectuur aan de Academie van Bouwkunst. Ze was een bijzondere studente; elke student is bijzonder, maar Boukje was uniek.

Ze besloot op latere leeftijd, na een succesvolle carrière, een studie architectuur te volgen om een nieuwe balans voor zichzelf te zoeken. Een balans tussen individuele expressie en creativiteit enerzijds en maatschappelijke betekenis en betrokkenheid anderzijds.

In een interview zei Boukje ‘Als het afstuderen goed verloopt ben ik vijftig jaar als ik me mag registreren als architect. En dan ben je er nog lang niet: je moet als ontwerper zo veel vlieguren maken. Gaat me dat nog lukken? Heb ik nog tijd?’ Voor iemand die zo duidelijk voor ogen heeft wat ze zoekt, is het verschrikkelijk dat ze niet de tijd heeft gekregen om het ook te mogen vinden.

Jarrik Ouburg: ‘Tijdens haar studie en haar afstudeerproject heeft ze iedereen met wie ze samenwerkte, en die dacht de balans te hebben gevonden, uit evenwicht gebracht. Boukje wilde een verzorgingstehuis ontwerpen vanuit het perspectief van een bewoner. De aantekeningen die haar zus op de rand van haar bed had opgeschreven tijdens de eerste dagen na de operatie van Boukje vormden het startpunt voor haar project, over de vreemde angsten voor de kille ruimte, de deur die zonder vooraankondiging zomaar open kon gaan of het onmogelijke bed. Boukje laat ons achter met haar vragen. Wij zullen op zoek moeten gaan naar de antwoorden, en een nieuwe balans.’

We zijn intens bedroefd en wij houden haar in onze herinnering als een bijzondere en getalenteerde persoonlijkheid. We zullen haar zeer missen. Onze gedachten gaan uit naar haar man en kinderen, familie en dierbaren.